عرب‌های سعودی و جیره و مواجب بگیرهای تبلیغاتی‌شان در منطقه، در رویکردی که بی شک، می‌توان «فرار به جلو» نامیدش، از فردای روز حادثه «منا» به ایران اتهام زدند که ایرانی‌ها از این حادثه– که با عقل سفیه و آنها قضا و قدری بیش نبوده- بهره‌برداری سیاسی می‌کنند.

در این مجال، می‌خواهم بگویم، کاش - به واقع- چنین بود و ما با رویکرد سیاسی می‌توانستیم، دست‌کم کمی از داغ سنگین مانده بر دلها بکاهیم و وظیفه انسانی خود را نسبت به بازماندگان ادا کنیم.

اگر می‌خواهید بدانید، بهره‌برداری سیاسی چگونه و از چه قماش است، کافی است به یاد بیاوریم، دی ماه پارسال را، وقتی چند تروریست که خودشان را مسلمان می‌نامیدند، به دفتر نشریه فکاهی «شارلی ابدو» حمله کردند و چهار کاریکاتوریست‌ را کشتند و هنگام خروج از دفتر مجله نیز – پیش روی دوربین‌های مدار بسته- به بانگ بلند، فریاد «ا...‌اکبر» سر دادند(!)، بی‌درنگ «فرانسوا اولاند» رئیس جمهور فرانسه یک گردهمایی جهانی برگزار کرد و سران و چهره‌های سیاسی را از چهار گوشه دنیا به قلب پاریس کشاند تا در چارچوب یک راهپیمایی فشرده و پیش روی نگاه خبرنگاران و دوربین‌های خبری، انزجار و همگرایی شان را علیه تروریست‌ها - که پیوسته بر دین و مذهب شان نیز در رسانه‌های غربی تأکید می‌شد-، نشان بدهند.

در آن هنگامه، هیچ کس رئیس جمهور فرانسه و شخصیت‌های سیاسی غربی را به بهره برداری سیاسی از حمله تروریستها به تحریریه «شارلی ابدو» متهم نکرد. برعکس، قدرتها و بازوهای تبلیغاتی ایشان- رسانه‌های جریان اصلی- زبان به تحسین گشودند و اقدام رئیس جمهور فرانسه را در بوق و کرنا کردند.  این اقدام، نمونه‌ای آشکار از بهره‌برداری سیاسی یک دولت از یک رفتار مشمئز کننده و غیرقابل دفاع تروریستی بود.  اکنون اما بار دیگر، پرسش نخستین را یادآوری می‌کنیم که بهره‌برداری سیاسی دولت ایران در واکنش به کشته شدن چهار صد و شصت و پنج تن از هموطنان، چه بود؟

اگر از روبان مشکی‌ای که جناب «ظریف» به یقه کت خود آویخت و در جای خودش، این رفتار نمادین جای قدردانی دارد و نیز از سخنان رئیس جمهور در مجمع عمومی سازمان ملل که بخشی - هرچند اندک- از آن به حادثه «منا» اختصاص یافت، بگذریم، همچنان جای این پرسش است که سهم دیپلماسی ایرانی در نمایاندن عمق این فاجعه برای مخاطبان و ناظران خارجی، تاکنون چه بوده است؟

به بیان دیگر، دیپلماسی رسمی، دیپلماسی عمومی و دیپلماسی رسانه‌ای ما آیا توانسته اند، حق مطلب را نسبت به این حادثه دهشتناک ادا کنند؟ ... آن هم وقتی که ابعاد ماجرا از بی کفایتی و بی تدبیری خاندان سعودی فراتر رفته و فرضیه و ردپای «جنایت» را در حادثه، نمی توان نادیده انگاشت.

این پرسش، می‌تواند همچنان یک «پرسش روز» برای همه ما و مردان دیپلماسی ایران باشد، خاصه اگر به یاد بیاوریم، آیین تشییع و به خاکسپاری پیکر عزیزان جان باخته، شاید آخرین فرصت برای «جهانی‌شدن» یک «مظلومیت بزرگ» باشد.